COLUMN: DreamzWorld’s Tasiana Talks …Until the lion learns to write

Als klein meisje ben ik naar Mariënburg geweest. Mijn oom werkte daar en wij gingen op familiebezoek. Met mijn nicht, neef en zusje liep ik naar het suikerrietveld tegenover het huis om te gaan spelen. Ik was de laatste in de rij en liep tussen het hoge suikerriet, achter de anderen aan. En ineens voelde ik alsof er iemand achter me aan liep, dus ik keek om maar zag niemand. Hoewel het niet dreigend aanvoelde, zei ik aan de anderen dat ik daar niet wilde spelen en dus zijn we teruggekeerd. 

Fast forward naar 2022: ik was recent bij de onthulling van de beeltenis van de opstand van 1902 te Mariënburg.

Beeltenis van de opstand te Mariënburg

Op 30 juli 2022 was het precies 120 jaar geleden dat 16 van onze voorouders, te weten Ashruf, Asgan, Goeptar, Goerdin, Ghadi, Hussein-Ali, Jewna, Kamakhya, Kisoen, Leedar, Ramautar, Ramdhari, Ramoedit, Somaroe, Soeroejbali en Thakoerdin koelbloedig geëxecuteerd zijn en vele anderen later aan hun verwondingen zijn overleden of behandeld moesten worden.

Monument van de opstand te Mariënburg

Dit, omdat ze opkwamen tegen de onmenselijke behandeling door de kolonisator, in de persoon van James Mavor. Hij stond bekend om zijn wrede, meedogenloze aard, legde de Hindostaanse en Javaanse contractarbeiders onmogelijke werktaken op, verlaagde eigenmachtig het loon, hoewel deze contractueel was overeengekomen en misbruikte de vrouwelijke contractarbeiders. Dit leidde tot de opstand en de moord op Mavor.

Voor de moord op 1 wit persoon, werden 16 donkere personen vermoord. En niet alleen dat, de witte gemeenschap eiste herinvoering van de doodstraf, de lichamen van onze voorouders werden uitgestald om de overige contractarbeiders af te schrikken en daarna werden de gezichten van de vermoorde contractarbeiders, onze voorouders, verminkt met ongebluste kalk om hen onherkenbaar te maken, wetende dat er geen ergere manier was om de hindoe-contractarbeiders te raken dan door hun doden verminkt naar het hiernamaals te laten gaan. En uiteindelijk gooiden zij alle doden in een massagraf op een geheime plek tussen twee lagen ongebluste kalk; dat graf is tot op heden niet gevonden.

‘Until the lion learns to write, every story will glorify the hunter’. Omdat de geschiedschrijving steeds vanuit het perspectief van de witte persoon is gedaan, zijn de misdrijven tegen de menselijkheid gebagatelliseerd en is er geschiedvervalsing gepleegd, zelfs daar waar de feiten voor zich spreken.

Wie van onze voorouders er achter mij aanliep, toen ik als klein meisje door het suikerrietveld in Mariënburg liep, zal ik misschien nooit weten, maar hun onzichtbare aanwezigheid, die ik heb gevoeld, maakt dat ik hun leven voor altijd met mijn woorden zal gedenken en eren. Ze hebben onmenselijkheden doorstaan en gevochten voor een betere toekomst voor ons en daarom zullen wij hun moed en kracht onsterfelijk maken door het noemen van hun namen, het herdenken bij het monument van 1902, de beeltenis en in onze verhalen. 

Deze column is gepubliceerd in het DreamzWorld Magazine van september 2022

One Comment Voeg uw reactie toe

  1. Susan schreef:

    Tasiana,
    Goed dat jij onze voorouders een stem geeft. Dit heeft zo moeten zijn.
    Mijn nani zei altijd vrij vertaald: de leugen heeft korte beentjes. De waarheid achterhaalt die leugen altijd. Ook al hebben ze die verminkte lijken verstopt , op een dag worden ze gevonden.
    Goed dat er steeds meer van onze werkelijke geschiedenis over onze voorouders gepubliceerd wordt.
    Het hele verhaal moet worden verteld.
    Keep up the good work .
    Susan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *